پذیرش دانش آموزان مبتلا به اختلالات شنیداری توسط همسالان در مدارس تلفیقی و غیرتلفیقی (عادی)

هدف: پژوهش حاضر به منظور تعیین میزان پذیرش دانش آموزان مبتلا به اختلال شنیداری توسط دانش آموزان عادی در مدارس تلفیقی و غیرتلفیقی (عادی) انجام شده است. تحقیقات گوناگون نشان داده اند عامل پذیرش دانش آموزان استثنایی توسط دانش آموزان عادی در موفقیت برنامه های تلفیقی یا فراگیرسازی (inclusion) مؤثر است. روش بررسی: روش این پژوهش، زمینه یابی است و برای توصیف میزان پذیرش دانش آموزان نیمه شنوا از پرسشنامه (acceptance scale) استفاده شده است. نمونه های تحقیق شامل 323 دانش آموز عادی دختر و پسر کلاس های سوم، چهارم و پنجم دبستان های تهران بودند که همکلاسی مبتلا به اختلال شنوایی داشتند. این نمونه ها به طور تصادفی از مناطق پنج گانه تهران انتخاب گشتند. همچنین این پژوهش برای مقایسه، یک نمونه 65 نفری از دانش آموزان همین مقاطع تحصیلی را در مدارس غیرتلفیقی مورد بررسی قرار داد. برای بررسی پایایی یا اعتبار، پایایی تقسیم به نصف اسپرمن–براون +%82 به کار گرفته و ضریب آلفا +%77 گزارش شد. در روش آزمون مجدد در دو موقعیت به فاصله سه هفته، ضریب ثبات +%68 بود. در این تحقیق تأثیر جنسیت و نوع مدرسه (تلفیقی، غیرتلفیقی یا عادی) بر میزان پذیرش دانش آموزان مبتلا به اختلال شنیداری مورد بررسی قرار گرفت.  یافته ها: یافته های پژوهش در زمینه عامل جنسیت نشان داد که در مدارس تلفیقی، پذیرش دانش آموزان پسر بیشتر از دختران است و در مورد مقایسه میزان پذیرش در مدارس تلفیقی و غیرتلفیقی (عادی)، نتایج میزان پذیرش بالاتر در مدراس تلفیقی را نشان می دهند. نتیجه گیری: همان طورکه نتایج نشان می دهند، دانش آموزان نیمه شنوای مدارس تلفیقی از میزان پذیرش بالاتری توسط همکلاسی ها برخوردارند. این برتری در مدارس تلفیقی بیانگر این واقعیت است که تجربه تماس و آشنایی با کودکی که نیازهای ویژه دارد، می تواند بر پذیرفته شدن این دانش آموزان توسط دانش آموزان عادی اثرگذار باشد. محدودیت های این پژوهش و کم بودن پژوهش ها در این زمینه، ضرورت پژوهش های بیشتر به ویژه در زمینه مداخلات مناسب برای افزایش پذیرش را آشکار می سازد.